مدح و شهادت امام هادی علیه‌السلام
خورشید در کرامت بی انـتهـای توست جـنس ستاره وصلۀ روی عبای توست یا ایـهـاالـنـقـی غـم عـشـقـت بـرای من یا ایـهـاالـنـقـی سر و جانم برای توست قـلـبـم که بین سینه به عشق تو می تـپـد از عـاشقـان کُـنـیۀ ابن الـرضای توست مثـل پـیـمـبـری ولی از جـنس مرتضی سـرداب خـانۀ تو هـمانا حـرای تـوست چشمـان ما به درک حریـمت نمی رسد بر بام عـرش سایۀ گـلـدسته های توست آقا به رتبه ات فـقـهـا غـبطه می خورند نه نه پـیـمـبـران خدا غـبطه می خورند قبل تو سـامـرا سر بـامش عـلـم نداشت دستی شبیه دست تو جود و کرم نداشت تـفـسیر آیه های خـدا درس جـامعـه ست قـرآن بدون ذکر تو نـون و قـلـم نداشت تقصیر ماست اینکه تو در اوج غـربتی تنها تر از تو عمر زمین از عـدم نداشت آقـای مـن فــدای سـرت گــنـبـد خـراب تو مادرت کسی ست که عمری حرم نداشت تو بی کـسی قـبول، ولی مـثل او که نه سیلی نخورده ای تو و رویت ورم نداشت از غربت تو ارض و سما گریه می کنند هر شب فرشته های خـدا گـریه می کنند شرمنده گی ست دیده ز خون تر نداشتن روز شـهـادت تـو عـلـم بـر نـداشـتـن... اوج سعـادت است برای کـسی چو من پـای رکـاب مـقـدمـتـان سـر نداشتـن... سخت است که امام دهـم بـاشی و علی امـا کـسـی شـبـیـه به قــنــبـر نـداشـتـن سخت بین شهر پر از ظلـم و بی کـسی هی بار غـم کـشیـدن و لـشـگـر نداشتن سـهـم تو شـد زمـان هـجـوم هـزار غـم دردی شـبـیـه غــصـۀ مــادر نـداشـتــن آن لحظه ای که زخم به قلبت هجوم برد سـهـم تـو بـود مـالـک اشـتـر نـداشـتـن در کربـلا حـسیـن به عباس تکیـه کرد تو بـودی و غـریـبـی و یـاور نـداشـتـن تـنـهـا میـان لـشـگـر اعـدا چه میکـنی؟ در کـاروان سـرای گـداها چه میکـنی؟ آقا اگرچه سیـنـه ات از غـم کـبـاب بود اما هـمیـشـه مـشک شما پـر ز آب بود بردند اهل سـامـره فـیـض از دعای تو اما هـمـیـشه خـوبـی تو بـی جـواب بود حیف از دعای جامعه ات که غریب ماند هـر خـط آن بـرابـر با صـد کـتـاب بود آن لـحـظه ای که پـای برهـنه دوانـدنت آقا گـمـان کنـم که به دستـت طـناب بود پـای بـرهـنـه بردن تو جـای خود ولی سنگین ترین غمت می و بزم شراب بود بزم شـراب رفتن تو طشت زر نداشت با این وجود حـال تو خـیلی خراب بود در مجلسی که رأس امام و شـراب بود در اوج غـصـه لحظۀ مرگ رباب بود دنـیـای غـم به خانـۀ قلب رباب ریخت آنـجـا یـزیـد بر سر آقـا شـراب ریـخت |